Mijn jongste zoontje is pas 6 jaar geworden. Hij mocht zijn kinderfeestje vieren en net als zijn oudere broers en zus wilde hij graag een slaapfeestje. Hij koos zijn beste vriendje en het zusje daarvan uit om te komen logeren. We gingen eerst gezellig naar de bioscoop, daarna lekker frietjes eten en ’s avonds nog even spelen voordat ze naar bed gingen. Ik merkte op een bepaald moment dat ze moe waren en met name mijn zoontje… hij had zich hier zo op verheugd en genoot enorm van deze dag maar dat vergde wel energie van hem.

Toen het tijd was om naar bed te gaan, gaf het meisje aan dat ze toch liever naar huis wilde. Maar toen gaf haar broer, het beste vriendje van mijn zoontje, aan dat hij dan ook liever naar huis ging. Heel begrijpelijk bij deze kleine kinderen maar het hart van mijn zoontje brak.
Hij was ontroostbaar want nu had hij niemand meer die bij hem wilde logeren. Ik pakte hem bij mij op schoot en begon hem te troosten. Wat had hij toch een verdriet. Hoe kon ik hem helpen? Gewoon door hem even lekker vast te houden.

Op dat moment bedacht ik me opeens dat we als volwassenen ook wel eens zo’n moment hebben: dat we ontroostbaar zijn of dat we ons zo verdrietig voelen omdat we in een moeilijke situatie zitten of iets verdrietigs meemaken. Hoe zou God dan naar ons kijken? Zou Zijn hart dan net zo breken als mijn moederhart op dat moment?

En wat is het mooi dat we op zulke momenten mogen vertrouwen op God, dat we troost bij Hem mogen vinden en dat we onder Zijn vleugels mogen rusten. Het is dan zo fijn om Gods rust en liefde te ervaren op zulke momenten en ze door te mogen geven.

Luister maar naar het liedje: Elke traan is een gebed van Kees Kraaijenoord
En voel je getroost door onze God, die met een vaderhart naar jou kijkt, in elke situatie.