‘Een zucht geeft lucht’. Soms kan het zo fijn zijn om even ruimte te geven aan je emoties. Hier wil ik dan ook graag iets over delen met jullie.

Durven we zelf echt even een potje te huilen?? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik vind het veel makkelijker om een ander aan te moedigen in het uiten van emoties dan mezelf. Eigenlijk best wel gek om dan te beseffen dat ik voor mezelf andere maatstaven hanteer dan voor een ander. Ik vind het fijn om eerlijk en kwetsbaar te zijn en dit probeer ik dan ook echt na te streven. Toch heb ik de afgelopen maanden mogen ontdekken dat er nog een diepere laag is van kwetsbaarheid.

In de afgelopen twee weken heb ik een van mijn kwetsbaarste momenten ervaren, waardoor ik letterlijk meer ademruimte voelde in mijn lichaam. Mijn gevoel en emoties ruimte geven blijft een terugkerend thema in mijn leven. Ik wil je even kort meenemen in mijn proces van de afgelopen maanden. Eerst probeerde ik op te schrijven wat ik voelde. Later lukte het mijn gevoel hardop uit te spreken naar anderen. Vervolgens lukte het mij af en toe om mijn gevoelens/emoties te uiten, wanneer mij iets raakte. Ik was goed op weg en stiekem dacht ik het einddoel al te hebben bereikt. ‘MAARR’.

De ‘maar’ zag je al in de titel staan. Wat ik zelf ben gaan inzien is dat ik mijn emoties pas ruimte durf te geven wanneer ik ze kan verklaren. Deze manier heb ik mijzelf door de jaren heen aangeleerd, om situaties aan te kunnen. Eigenlijk past het totaal niet bij mij, omdat ik een heel gevoelig persoon ben. Datgene wat mij dan raakte was wel echt, maar meestal een schuldgevoel naar mezelf. Door de schuld bij mezelf te leggen voelt het alsof ik de controle heb, want dan leg ik de pijn bij mezelf. Mijn eerste emotie en gevoel vind ik dan ook erg moeilijk om te uiten. De opmerking “je mag echt verdrietig zijn”, ging bij mij het ene oor in en soepeltjes de andere weer uit. Eigenlijk was ik bang om de controle te verliezen, bang voor mijn echte verdriet. Stel je voor dat het echt wordt?? Het voelt vaak spannend en eng, wanneer ik verdriet voel, wanneer ik het in mijn hoofd niet kan verklaren. Een tijdje geleden zat mijn lichaam vol met spanning. Ik had last van kramp op mijn borst, wat ik maar niet kon verklaren. Ergens voelde ik wel een verdrietig gevoel, maar dat was het vast niet. Tot ik een aantal dagen later, op de bank zat en al snel overspoeld werd door mijn verdriet. Wat heb ik gehuild zeg… Tijdens het huilen kwamen er ineens gedachten naar boven, waardoor ik wist waar het vandaan kwam. Ik vond het lastig en tegelijkertijd erg bijzonder om te beseffen, dat we mogen voelen, huilen zonder precies te weten waarom, want dat komt vanzelf wel!! Het allermooiste vond ik dat de spanning mijn lichaam direct verliet. Ik ben dankbaar dat ik dit niet alleen hoefde te doen, God was erbij en de mensen waar ik om geef.

God weet het, Hij weet wat er in je leeft. Het voelt dan misschien niet altijd fijn om zo kwetsbaar te zijn, maar het lucht echt op. De tekst in Psalm 56:9 heeft mij erg geraakt.  U weet precies wat ik heb meegemaakt. U telt al mijn tranen. U bewaart ze in uw fles.
Mag ik je aanmoedigen om kwetsbaar te zijn, al is het alleen maar naar jezelf toe! Ik ga de uitdaging aan, voor mij gaat dit ook nog met vallen en opstaan. Een tip, koop anders de flessenpost, met de zucht geeft lucht voor jezelf! (Geen verkooppraatje hoor, ik ben gewoon fan! :-) )