Op de tuin van mijn ouders staat een oude hoge perenboom. In het voorjaar bloeit hij mooi met witte bloemen. 1,5 week geleden knipte mijn moeder en ik een paar van deze takken af. Vol verwachting had ik de takken thuis in een mooie vaas op tafel gezet. Verwachting naar de mooie witte bloesem die aan de takken zou komen. Al na een paar dagen werden de bloesemknoppen groter en kwam de bloesem.

Ik schijf deze blog op eerste paasdag. Afgelopen week was voor mij een bijzondere tijd om toe te leven naar het paasfeest, het vieren van de opstanding van Jezus. In onze gemeente mochten we met palmzondag stilstaan bij “het laatste avondmaal”, met elkaar de maaltijd vieren. Verwachtingsvol uitkijken naar Pasen!

Woensdag deelden we als gezin thuis matzes en wijn, met een uitgebreide maaltijd. Als link naar Pesach. Als gezin met elkaar stilstaan bij wat Jezus gedaan heeft is zó bijzonder.

Na deze feestelijke, bijzondere maaltijd met het gezin liep ik ’s avonds de moestuin op. Ter voorbereiding op het tuinseizoen was ik de grond aan het woelen. Een klusje waarbij je veel je blik op de zwarte aarde richt. Terwijl ik in de tuin aan het werk was, begon het te schemeren. Toen ik na een poosje ‘woelen’ opkeek, zag ik de maan opkomen. Een mooie, volle maan. Hij kwam langzaam op. Ik moest denken aan het lied: ‘Hef je hoofd omhoog, want de Koning komt, buig nu voor Hem en aanbid Hem, zing…. Hosanna voor de Heer.’

Nog in afwachting van het paasfeest, besefte ik me dat Pasen niet alleen het vieren is van de opstanding is van Jezus, maar dat we voorbij de opstanding mogen kijken. Want zoals dit lied zingt. ‘De Koning komt!’ Jezus komt terug. Niet meer als baby, niet opnieuw opgestaan, maar Hij komt op de wolken.

Daar mogen wij vol verwachting naar uitkijken!